Hard om niet het zachte te voelen

Voor lezers voor wie het leven niet gemakkelijk is geweest

Verdriet, verharden of open blijven staan?

Ik zit in een taxi in de Balkan. Ik werk regelmatig in de Balkan, daar geef ik training aan mensen die graag iets willen leren over persoonlijke en professionele ontwikkeling.
Maar nu zit ik in een taxi omdat mijn vliegtuig niet vertrekt, door te veel mist. Twee uur zit ik in de taxi met een Amerikaanse dame die ook in het vliegtuig had moeten zitten.

We praten. De dame is hard. Ze praat te hard, ze zegt harde dingen. Er is afstand tussen ons. Dan vertel ik iets, zij vertelt iets. Het onderwerp kinderen komt aan de orde. Ze kijkt recht vooruit. Mijn enige zoon is overleden, zestien jaar geleden zegt ze. Hij was 26 jaar, toen kreeg hij kanker. Het jaar daarvoor was mijn man overleden en kort daarna mijn moeder.

Ze somt het op alsof ze het over een boodschappenlijstje heeft. Verhard als ze is geworden, ziet ze niet hoe dat op mij overkomt. We zwijgen even.

Dan deel ik met haar dat mijn tweede kind is overleden. Ze knikt. Haar lippen persen zich op elkaar. Verhard verdriet, dat is te voelen in een mens. Er is niets zachts te voelen. Als we op onze bestemming aankomen, een ander vliegtuig, is er weer vertraging. Ik koop een kopje thee voor haar en mij.

Ze kan me niet aankijken als ze langzaam de thee opdrinkt.