Acceptatie, of heb je niets te accepteren?

Een cliënt komt bij mij. Ze kan niet accepteren dat ze te horen heeft gekregen dat ze een progressieve haarziekte heeft gekregen, waardoor ze kaal aan het worden is. Wat is acceptatie? Ze zegt dat ze het gewoon niet accepteert. Ondanks het feit dat ze na elke douche weer veel haren in het putje ziet liggen. Ze doet net alsof dat niet zo is. Maar nu gaan anderen om haar heen tegen haar zeggen: Wat is er toch met je haar? Ze huilt en daarna is ze weer boos. Ze wil naar het buitenland voor behandeling, hoewel duidelijk is dat dat waarschijnlijk ook niet gaat helpen. Vaak is accepteren het rond krijgen in jezelf. En accepteren is hoe snel je ja kunt zeggen tegen een nieuwe situatie. Vaak ook is accepteren iets wat niet aan de orde is; heel vaak moeten we dingen maar nemen. ‘Nemen’ is het onontkoombaar moeten accepteren van iets. Zo moest een andere cliënt van ons nemen dat ze te horen kreeg dat ze kanker heeft. En een cliënt moest nemen dat hij verlaten werd door zijn vrouw. Dat heeft niets te maken met accepteren. Wanneer er geen keus is, worden we soms boos of passief. Dan helpt praten, het blijven openen van jezelf, het blijven uiten, zodat het stroomt. Aan de situatie verander je niets, maar gun jezelf dat je in contact blijft met de anderen, de wereld. Dan komt de acceptatie in jezelf veel eerder en kun je weer verder in je eigen leven.