Alles op zijn plek is rust – deel II

Vraag van lezer: Hoe moet ik het anders doen?

De Sleutel ben jij

De moeder is alleen gekomen. De moeder van het kind dat allerlei rollen kreeg toen hij geboren werd en zijn vader voor die tijd al vertrok. De moeder heeft gezien hoe haar kind van negen jaar met onze methodiek liet zien dat hij zich het hoofd van de familie voelt. Het gevoel heeft dat hij zoon, plek van vader, man van zijn moeder moet zijn.

Ik laat haar zien hoe zij haar zoon op zijn plek moet houden. Maar ik zie ook hoe deze vrouw behoefte heeft aan iemand naast haar en dat zij regelmatig een beroep doet op haar negenjarige zoon voor volwassen dingen.

Deze moeder moet leren om het alleen te doen en dan komt het onverwerkte verdriet naar boven. De rare familie van de vader van de zoon, de vader die nu dakloos is en alcoholist, raar, raar. Ze herhaalt het steeds.

Ik leg uit dat hoe meer zij dat blijft zeggen, hoe meer haar zoon zal voelen dat hij ook raar is. Hij is immers ook van de familie van zijn vader. De moeder moet hiermee stoppen door het te verwerken en ook haar verdriet hierover een plek te geven.

We oefenen ermee en ze kan het wel. Niet gemakkelijk, maar het lukt wel. Weken later krijg ik een berichtje. De jongen is minder druk, de tics die hij vertoonde nemen af. Alles op zijn plek… dat geeft rust.