Als angst zich vermomt…

De man is terug. De man van angst voor splitsingen in de weg, voor als hij moet kiezen tussen thee en koffie, enzovoort.  We praten verder waar we gebleven waren. De man lijkt wat rustiger. Hij zegt dat nu hij erover gepraat heeft, de angst iets minder lijkt te zijn. Er zijn er maar twee die het echt weten, zegt hij dan. Hij en ik. Het is een lastige opmerking, alsof ik meegenomen word als psycholoog in een diep geheim. Natuurlijk hoor ik veel dingen van mensen die ze aan niemand vertellen. Wat mensen met zich meedragen, dag in dag uit, is soms ongelooflijk. Het is belangrijk voor mijzelf dat ik regelmatig de verhalen van al deze mensen uit mijn gedachten laat waaien. Dat doe ik door te fietsen, door naast mijn werk een nieuwe uitdaging aan te gaan. Naast mijn werk doe ik de Kunstacademie Minerva.  Een geheel andere manier van denken en voelen. En toch heeft het overeenkomsten. Terug naar de man die zijn ‘geheim’ deelt met mij. Alleen wij tweeën weten het, zegt hij. De vraagstukken die hij heeft, komen in tweevoud bij hem aan. Wat is dat toch? Ik vraag naar zijn familie en er komt een heel verhaal over zijn familie. Ze hebben veel meegemaakt. Hij heeft broers en zussen en hij verzwijgt iets. Dat voel ik en dat kan ik zien aan zijn gedrag. Wat is er? vraag ik. Hij ontkent. Dan opent hij zijn mond, er is wat met een broer van hem…

We gaan volgende keer verder.