Als de wereld niets te bieden heeft….

Een meisje en haar vader komen bij mij voor een consult. Zij is veertien jaar, bijna vijftien, zegt ze.De vader vertelt waarom ze een afspraak hebben gemaakt. Het meisje is soms zo apathisch, zo afwezig en is nergens enthousiast over. Het meisje zit er inderdaad wat gelaten bij.De vader klopt haar op de schouder en is duidelijk bezorgd over het welzijn van zijn kind.We praten even over school. Niets aan, zegt het meisje, we lezen boeken of kijken op de laptop en de docent vertelt alles dan opnieuw aan ons.Ze maakt moeilijk vrienden. Of is het niet meer zo gewoon om vrienden te maken? Het lijkt een stuk moeilijker geworden te zijn om in contact te komen met elkaar.Het meisje maakt scherpe analyses over haar medeleerlingen. Ze mag erbij horen als ze zich op een bepaalde manier gedraagt. Giechelen, veel over seks praten, stiekem roken en ze is niet van plan dat te doen. Ze heeft één vriendin, ach, vriendin, een meisje waar ze wel mee optrekt. Die vindt het ook allemaal lastig. En waar doe ik het voor? vraagt ze dan. Vertel me, waar doe ik het voor? Om later in een huis te wonen en een baan te hebben? Wat voor baan? Overwerkt worden in de zorg? Werken bij de NS en in elkaar geslagen worden?Goede, schrijnende vragen. Het blijkt dat ze nogal wat zorgen heeft over de wereld en haar eigen toekomst. Ja, goede vraag: Waar doe ik het voor? Er is geen antwoord…Als de wereld niets te bieden heeft…..