Als je het ene doet, kun je het andere niet doen?

Vraag van lezer: Moet ik loslaten om vrij te worden?

Het blijft toch in de familie

Hij is terug, de sombere man, verstopt in de geslaagde agrariër. Hij ziet er beter uit. Voor ik wat kan vragen, vertelt hij dat hij een gesprek gehad heeft op een school. Hij is gevraagd om een gastles te geven. Nerveus zegt hij: Kan ik dat wel?
Nog somber geweest? Soms, zegt hij. Wat denk je? Moet ik de boerderij loslaten en verkopen? Een geslaagde onderneming wegdoen, dat is helemaal niet wat je doet in mijn familie.
We praten verder. Waarom zou je loslaten? Om er vrij van te zijn. Is er een andere optie?
Later: na de gastles is hij tevreden over zichzelf. De school is nog meer tevreden en hij is weer gevraagd. Hij is stiekem aan het leren voor een lesbevoegdheid. Hij vertelt het aan niemand. Ze zullen denken dat ik gek geworden ben, zegt hij.
Is dat zo? vraag ik. Nee, ik ben gezonder geworden, zegt hij. Ik heb zoveel jaren tegen mijn zin in toch de boerderij gerund. Ik hoor al afstand van de boerderij in zijn stem komen.
Later: hij staat nu al een dag voor de klas. Geweldig. De bevoegdheid is gehaald. Hij zegt: Ik ontdekte, ik word niet vrijer dan vrij als ik de boerderij loslaat.
Wie runt de boerderij dan nu? Hij lacht. Je raadt het nooit, zegt hij. Mijn jongste zus, die had daar na jaren in de zorg gewerkt te hebben, heel veel zin in. Ze wilde meer autonomie. Nu mag zij de beslissingen nemen.