Boven de wolken

Wie weleens gevlogen heeft, kent het, boven de wolken vliegen. In de zon, zie je de wolken als een wattendeken of als een soort zee onder je. Het lijkt een wereld te zijn waar je in zou kunnen stappen. Een wondere wereld van zachte sneeuw of watten om je heen. Stil, geen stress, geen gejaag, geen gemoet.

De vrouw die bij mij komt, verlangt naar deze wereld. Maar het is paradoxaal, want ze heeft deze wereld al. Zeventig jaar, gepensioneerd, kinderen grootgebracht, gewerkt in haar leven en nu leeft ze als het ware in een wereld waar van alles kan en mag en toch…

Wat is dit voor leven? vraagt ze mij. Een leven waarin ik niets meer moet, waar niets meer van mij verlangd wordt, waarin mijn kinderen mij beginnen te betuttelen. Het lijkt op het leven boven de wolken, maar deze vrouw wil dat leven niet.

We praten over wat ze wel zou willen. Erbij horen, nuttig zijn, zegt ze. Altijd in het onderwijs gezeten, altijd kinderen opgeleid, leerlingen begeleid. Heerlijk vond ik dat, zegt ze. Waarom met pensioen gegaan? Omdat het zo hoorde, zo doe je dat. Eerst vond ze het nog wel leuk, maar nu, niets aan. Alsof ik in het niets tast, zegt ze. Alsof ik er als het ware niet meer ben. Alsof ik ook niet meer serieus genomen word.

De pensioenwereld, een wereld boven de wolken?

Veel mensen zeiden tegen mij, zegt ze, dat het een hemels leven is, niets meer moeten, maar ik word er erg somber van.

Volgende week verder.