De deur op een kier

Vraag van lezer: Hoe ga ik met de wereld om?

De Ziel openhouden

Meerdere mensen komen de afgelopen week bij mij; ze storten hun hart uit. De wereldgebeurtenissen komen dichterbij, ze worden bang. Dat is natuurlijk. Het is een oeroud proces. Als we in gevaar komen of denken dat we in gevaar zijn, dan gaat ons onbewuste werken. Het werkt ons op onze zenuwen, ze staan gespannen, ook al weet je dat het niet reëel is om te denken dat het vandaag in jouw eigen straat in Drenthe en omstreken gaat plaatsvinden.
Toch identificeren we ons met de mensen in Parijs. We zijn er zelf al eens geweest of we hebben zo vaak beelden gezien, ze behoren ons toe. Parijs behoort ons toe. In onze geest en in ons hart. Het is zo dichtbij.
Wij zijn ook Parijzenaars, we zijn de toeristen die daar rondlopen, we zijn de jonge mensen die daar stage lopen. Wij zijn hen en zij zijn ons. Dat hebben we toch minder met mensen die op plaatsen wonen waar wij niet zo gemakkelijk komen, we kunnen ons daar niet gemakkelijk mee identificeren. De mensen die bij mij komen, zijn soms al wat bang door trauma’s in hun eigen leven, soms dromen ze de trauma’s, maar nu worden ze wakker gemaakt. Verlies, bedreiging, kwade zaken, ze springen ons in het oog, de hele dag door het beeldscherm heen. Om dan onze Ziel open te houden, dat is nog een hele klus.
Mijn advies: goed opletten bij de deur en laten we toch onze Ziel openhouden. Opdat we niet opgesloten worden in ons huis en ook nog in onszelf!