De puberteit van vijftigers

Een man komt binnen en ziet tegen het jaar op. De kinderen zijn het huis uit, hij zit thuis, heeft wel boeiend werk, goede relatie. Maar waarom doen we het allemaal? zucht hij, en voornamelijk: Waarom doe ik wat ik doe? Ik kan het net zo goed laten.

Ik knik en zeg: Inderdaad, dat kan. Hij is verrast. Hij had verwacht dat ik hem zou opbeuren.

Wat gebeurt er als je het allemaal laat? vraag ik. Hij zucht weer: Dan is het hetzelfde.

Is dat zo? Nou, ook weer niet natuurlijk. Hij schudt zijn hoofd: Ik weet het niet, doet het er wat toe, dat ik er ben?

Voor wie doet het er wat toe? vraag ik. In ieder geval voor mezelf, zegt hij. Ik heb kinderen, boeiend werk, ik ben er gewoon.

Inderdaad, jij bent er. Als het erop aankomt, moeten we het zelf doen, zelf betekenis aan onszelf geven. Bovendien, de man is halverwege de vijftig, dan begint de moeilijke periode voor de meeste mensen. De vijftiger puberteit. In deze periode lijkt het alsof we vervellen en een nieuwe huid krijgen, zoals een reptiel. We kijken naar onszelf en herkennen onszelf niet, omdat we door dingen als kinderen, drukte en opvoeden geen tijd hebben genomen om te kijken.

Pas op, dit is helemaal geen gemakkelijke periode voor veel mensen in hun leven. Somberte ligt op de loer. De vijftiger puberteit: Wie ben ik, waarom en hoezo? Tijd om met iemand te gaan praten?

Het verkennen van jouw ziel is iets wat tijd en aandacht vraagt.