De taal van het hart

Vraag van lezer: Ik voel het niet meer, hoe kan dat toch?

Een man komt bij mij. Hij is ongelukkig in zijn relatie. Zijn vrouw en hij zijn al meer dan dertig jaar bij elkaar. Hij zegt: Ik voel het niet meer. Ik kijk naar mijn vrouw en denk keer op keer: Wie ben jij eigenlijk? Hij zucht. Ik snap er niets van, ik ken haar al zo lang, toch zie ik nu een andere vrouw dan voorheen. Zij is niet veranderd, doet nog steeds wat ze deed al die jaren, ik snap er niets van.

Ben jij soms veranderd? vraag ik hem. Zou dat het zijn? vraagt hij. Zou ik veranderd zijn? Maar ik doe nog steeds wat ik altijd deed.

Is dat echt zo? Hoe kijk je naar de wereld? Wat zijn de vragen die je hebt? Zijn dat dezelfde vragen als voorheen? Hij zakt achterover in de stoel. Zijn ogen staan opeens treurig. Ik heb heel andere vragen, zegt hij, heel andere dan vorig jaar.

Wat is er gebeurd in dat jaar? Mijn broer is overleden. Onverwachts, plotseling, een hartstilstand. Hij zucht, toen is het begonnen. Wat? Dat ik me afvraag of ik eigenlijk wel doe wat ik echt wil doen. Ik wil andere dingen doen. Andere vrouwen voelen, andere landen zien, maar dat mag toch niet? Ik kan dat toch niet zomaar gaan doen. Wat is dit wat je voelt? vraag ik hem. Mijn verlangen, zegt hij.

Verlangen is iets wat in je groeit, of wat je plotseling kan overvallen. Verlangen is de taal van het hart dat wil springen, dansen en dat voornamelijk wil voelen dat het leeft.