De verkeerde volgorde

Vraag van lezer: Hoe doe ik dit?

Als het leven toeslaat

De man belt me meerdere malen op een dag. Zijn zoon is ziek geworden en het is niet duidelijk of de zoon dit gaat overleven. Hij huilt aan de telefoon. Hoe doe ik dit? vraagt hij. Dit is niet te doen, antwoord ik. En toch moet je het doen.
De zoon heeft een hersentumor, is geopereerd maar dat is niet geslaagd. De komende uren zullen uitwijzen of hij het wel of niet gaat halen. Ik wil het voor hem doen, zegt de man tegen mij. Waarom kan ik het niet voor hem dragen?
Hier zijn geen woorden voor. Ik praat met hem op zachte toon en zeg dat hij moet doen wat hij moet doen en dat zijn zoon moet doen wat hij moet doen. Het leven geeft geen keus hier. Ik kan er alleen maar voor de man zijn en naar hem luisteren.
Het wordt stil. Hij belt niet meer. Hij stuurt mij een bericht. De jongen is in coma, maar knijpt toch in zijn vaders hand. Er is hoop. Ik zucht van opluchting.
Ik hoor dagen niets en dan opeens belt hij weer. Zijn toon is laag en traag en ik hoor het verdriet door zijn stem heen. De jongen is toch overleden. Het leven slaat toe.
Ik kan alleen maar zeggen hoe verschrikkelijk dit voor hem is, deze vader die het wel had willen overnemen. De verkeerde volgorde is zo ondraaglijk.