De wereld onder de wolken

De vrouw komt terug, de vrouw met pensioen. Alsof ze in een wattenwereld leeft, zegt ze. Ze heeft nog heel veel energie en wil graag meedoen in de maatschappij. Vrijwilligerswerk is niet haar ding.

Ze voelt zich steeds somberder worden. Misbaar is niet meer nodig. Ze pept zichzelf zoveel mogelijk op. Kleinkinderen op bezoek, leuk zegt ze, heel leuk, maar het vervult me niet. Ja, even.

Waarom ben je gestopt met werken? Omdat het zo hoorde. En als je nu gewoon weer zou werken? Ze kijkt me aan. O dat zou heerlijk zijn, zegt ze, heerlijk! Dat ik daar niet aan gedacht heb. Waarom zou ik niet weer gewoon gaan werken?

Ze rent na het gesprek blij naar haar auto op de parkeerplaats. Ik krijg vier weken later een mailtje van haar. Ze werkt weer, ze valt in als er leerkrachten ziek zijn. Ze schrijft dat haar wereld weer is opengegaan. Ze gaat weer om met kinderen en jonge mensen en voelt zich weer onderdeel van de maatschappij.

De tijden veranderen. Soms kloppen de regels, ooit bedacht in andere tijden, niet meer in het nu. Ik kom haar tegen op een bijeenkomst en herken haar bijna niet. Andere coupe in het haar, mooie uitstraling. Dit is haar leven, zo wil zij het doen, dit is wat haar vervult.

Zij wil in de wereld onder de wolken bewegen. Er zijn geen regels voor. Jij bepaalt het spel en de regels. Jouw speelregels.