Geloven doe je zelf – deel II

Vraag van lezer: Hoe blijf ik bij mijn eigen leven?

De man komt weer. Zijn vrouw is streng in de leer qua geloof en dat wordt steeds strenger. De man praat niet gemakkelijk. Hij zit in de knoop. Hij geeft zijn vrouw niet de schuld. Ik kan niet omgaan met haar nieuwe manier van geloven, zegt hij. Het is me te streng, mijn levensvreugde wordt steeds minder.

Een gepijnigd man door een dilemma dat groter wordt in zijn leven. Hij stelt voor dat ik zijn vrouw ontmoet en dat we samen praten. Dat lijkt me handig. Wanneer dat gebeurt, ontmoet ik een vrouw die inderdaad erg streng gelooft en sterk oordeelt over de wereld, zichzelf en haar man. Ze vertelt me dat ze bang is, nu ze oud wordt, om naar de hel te gaan. De bangheid is van haar en niet van haar man.

De man zit erbij en schudt zijn hoofd af en toe. Geloven doe je zelf, zeg ik. Het is een persoonlijke aangelegenheid. Later ontmoet ik de man weer. Hij heeft besloten bij zijn vrouw weg te gaan. Het is niet mijn leven, zegt hij, ik herken mijn eigen leven niet meer met haar.

Hij doet het met pijn in zijn hart. Maar, zegt hij tegen mij, mijn leven is mijn leven en ik moet toch mijn eigen leven leiden. Ik knik en zeg dat hij degene is die zijn leven moet leiden en niemand kan dat voor hem doen of bepalen.

Hij zucht, hij is nog niet blij met zijn eigen beslissing. Hopelijk wordt hij dat wel.