Genomen

De vrouw komt terug. De vrouw met de progressieve haarziekte. Ze ziet er anders uit. Het eerste wat ze doet is haar telefoon pakken en mij een foto laten zien. Een meisje, een jonge vrouw met prachtig lang haar. Dan scrolt ze door. Dezelfde foto, hetzelfde meisje, nu met een kaal hoofd. Mijn dochter, zegt ze. Haar dochter die heeft gehoord hoe ze gehuild heeft om haar haar. Dat ze na ons gesprek ontzettend emotioneel is geweest en gehuild en geschreeuwd heeft en… dat ze daarna opgelucht was. Het is zo heeft ze tegen zichzelf gezegd. Daarna kwam ze naar beneden, waar haar gezin verstard aan tafel zat. Ze hadden haar gehoord en waren ook bij haar geweest, maar dit moest ze alleen doen op zolder. Ze kwam lachend naar beneden, Het is zo zei ze hardop. Ze zuchtten allemaal diep aan de tafel. Wat een opluchting, mama is erdoorheen. Natuurlijk moeilijke momenten. Totdat haar dochter thuiskwam met een leuke pet op. Toen ze die afzette… Mama kijk eens, zei ze. Zo erg is het niet hoor. Ze was geschokt. Al dat mooie haar. Het mijne komt terug, zei de dochter, maar ik wil je laten zien dat mijn leven gewoon doorgaat, ook als ik geen haar heb. Wat een wijsheid, wat een kind! Ze lacht nu ze het vertelt en wat gaat ze doen? Ze gaat door met haar leven en heeft genomen dat het zo is, geaccepteerd dat haar haar langzaam zal verdwijnen en dan zien we weer verder.