Grip op stress

Het eeuwige moeten

Een vrouw komt bij mij op consult. Zij is gestrest, zegt ze. Waarvan? Dat weet ze eigenlijk niet goed. Er is zoveel om stress van te krijgen. Ze heeft een baan, een gezin, een man, een huis, een zieke moeder, een schoonvader die hulpbehoevend is en ze wil graag zelf nog wat aan sport doen. Ik moet altijd wat, zegt ze, er is geen minuut die niet ingevuld is in mijn leven.

Ze zucht en zakt wat dieper in de stoel weg.

Hoe deed jouw moeder dit vroeger? vraag ik. Hetzelfde, zegt ze. Die rende en draafde ook de hele dag voor iedereen. Dus jij doet het ook zo? Ze schrikt er een beetje van. Dan zegt ze: Ja, ik doe het ook zo, hoewel ik altijd heb gezegd dat ik het zo niet wil.

Ik knik. Als we doen wat onze moeders doen, voelen we ons vaak goed. Het is vaak het voorbeeld diep in onze imprint dat maakt dat we het ook zo doen.

Wie ben jij zelf? vraag ik haar. Ze schudt het hoofd. Dat weet ik niet meer, zegt ze. Ik weet niet meer wie ik eigenlijk zelf ben. Ja, moeder, schoondochter echtgenote enzovoort maar ik zelf?

Ik vraag haar een minuut stil te zijn en te voelen hoe ze zit op het zachte bankje, hoe ze leunt tegen de leuning, hoe ze is met zichzelf. Ik kan het niet meer zo goed voelen, zegt ze dan. Dan doe ik nog een ontspanningsoefening met haar. Een techniek die werkt met tijd en dat de tijd even wegvalt. Dan zucht ze nog eens diep. Ja, ze kan weer voelen, voelen dat zij er zelf ook is.

Grip op stress, het is een techniek die je kunt leren!