Het geheim dat groeit
Ze is gekomen omdat ze zich zo onmachtig voelt. Het is allemaal begonnen met het overlijden van haar man, de vader van haar zoon en twee dochters. De erfenis die toen loskwam, omdat ze besloten hadden dat er al een stuk van de erfenis verdeeld zou worden bij het overlijden van een van de ouders.
De zoon, de jongste, vindt dat hij tekortgekomen is. Maar, zegt zijn moeder tegen mij, hij heeft veel meer gekregen in zijn jeugd dan zijn zussen. Want hij is een nakomertje in de tijd van de laptops, de telefoons enzovoort. Zijn zussen zijn een heel stuk ouder en die hebben dat nooit allemaal gekregen.
De moeder worstelt ermee. Ze heeft ook een schuldgevoel; hij was eigenlijk niet de bedoeling. Het was echt, echt een ongelukje dat hij nog kwam. Ze aarzelt als ze het vertelt, er is iets unheimisch zoals zij het vertelt. Als ik haar aanmoedig zie ik hoe ze moet slikken. Ik vraag haar wat ze verzwijgt.
Ze gaat naar de wc. Ze komt terug, pakt haar tas en het lijkt alsof ze opstapt. Dan gaat ze weer zitten, een diepe zucht. Dan zegt ze snel: Mijn man is niet zijn vader. Wat? Dat wist haar man ook, hij was gesteriliseerd, maar niemand wist het. De zoon is van iemand anders, daarom is hij ook zo verwend, de zoon weet het niet.
Het schuldgevoel is gegroeid met de jaren en tussen de moeder en de zoon in komen staan. Een vreemd gevoel, een geheim dat groeit. Ik zeg: Vertellen en wel direct. Ze pakt haar tas en rent weg.
Volgende keer verder.