Het veranderende licht

De dagen lengen alweer. Het licht verandert en af en toe is het zacht weer. De knoppen steken alweer kopjes boven de grond, een beetje vroeg maar ach, hoopvol en verleid door de warmte. Bij mij komt een jongen met zijn ouders. Een jongen van vijftien jaar, hij zit op school en dat vindt hij niet meer leuk. Hij kijkt mij duister aan, dat wil zeggen met ogen die niet helemaal open zijn. Hij is een beetje afwachtend en zijn spierspanning is hoog. Wat verwacht deze jongen dat ik ga zeggen?Het verhaal komt op gang door vader en moeder. Zij vertellen mij dat hij geen zin meer heeft in school, dat hij zich afvraagt hoe het verder moet. School biedt hem niet de uitdaging, niet de veilige sociale omgeving, er gebeurt veel met drugs, drank en wapens om hem heen. Hij probeert zich er verre van te houden maar dat is lastig. Dan wordt hij slachtoffer van plagerijen, negeren, pesten en ook uitsluiting. Hoe lang is dit al zo? Toch al zo’n anderhalf jaar. Wat heb je goed je best gedaan, zeg ik tegen de jongen. Verrast gaat zijn hoofd omhoog. Dat je al die tijd in deze omgeving bent geweest en het niet fijn hebt. Dat je toch steeds gegaan bent. Hij begint opeens te vertellen over de messen die hij ziet in kluisjes. Over de verkoop van drugs. Andere omgeving, zeg ik tegen de ouders. Die roepen nog iets van volhouden en doorzetten en zo. Niets ervan zeg ik, hij heeft zijn best gedaan. Hier is een verandering nodig…

De jongen zucht, de ouders ook. Zij moeten samen met hem aan de slag. Verandering…