Ik weet het niet, of toch?

Een man en vrouw komen gezamenlijk bij mij voor een consult. Al 25 jaar bij elkaar. De kinderen opgevoed, ze hebben het goed gedaan op wat huwelijkse twisten na, maar ach wie heeft dat niet? Ze zijn 50 en 51, er ligt nog een leven voor ze, maar wat is dat precies?
Hij heeft een baan die hij voor het gezin heeft gedaan, leverde goed geld op, maar niet leuk. Vroeger? Wilde hij politieagent worden, maar zijn vader vond het geen goed idee. Zij parttime werk, nooit echt zelf serieus geld verdiend, zij wil eigenlijk wel weg uit dit huwelijk.
Zij wil zich ontwikkelen, wil reizen, wil van alles en weet niet of deze man daarbij hoort. De ene keer denkt ze het wel, de andere keer moet ze niets van hem hebben. Hij snapt het niet, we gaan toch gewoon door? vraagt hij. Nee, schudt haar hoofd, nee zeggen haar ogen. Ik weet het niet, zegt haar mond.
Wat is het echt? vraag ik haar. Ze kijkt weg. Meestal doen mensen dat als ze het allang weten, maar het lastig is om te zeggen. Kijk hem eens aan, zeg eens wat het is. Ze kijkt hem aan, haar ogen vullen zich met tranen, opeens ziet hij het, het komt binnen.
Nee, schudt hij nu, dat kun je mij niet aandoen. Je past niet meer bij mij, zegt ze. Ik kan er niets aan doen. Ja, dat kan ze wel, maar het kan niet meer, voor haar. Het samen is opgehouden.