Innerlijk landschap in woorden

Vraag van lezer: Ik heb niets te vertellen, hoe komt dat?

Niet vertaalde binnenkant

De jongeman kijkt naar beneden als hij binnenkomt. Hij is gestuurd door zijn moeder. Ze vindt dat het niet goed met hem gaat. Vijfentwintig is hij en hij heeft weinig aansluiting met andere jonge mensen. Vertel eens? vraag ik.

Hij schudt zijn hoofd. Dat is juist de vraag, zegt hij, ik heb niets te vertellen. Wat wil je horen? Wat voel je, zeg je tegen jezelf? vraag ik. Hij schudt weer zijn hoofd. Ik weet het niet, zegt hij. Zoals nu, wat voel je nu? Ik voel me klote, zegt hij. Aha, hij voelt wel degelijk wat.

Is dat donker? vraag ik. Of licht? Donker natuurlijk, zegt hij verbaasd. Is het groot of klein? Groot natuurlijk. Vertel eens over dat grote donkere gevoel, zeg ik.

Hij vertelt dat hij dat al lang heeft. Dat het groter wordt als hij met anderen is. Maar… dat er één iemand is waar hij dat niet bij heeft. Dat is een meisje dat hij al een tijdje kent. Daar kan ik mee praten, zegt hij. Hoe is het dan in je? vraag ik. Dan voel ik me licht, en is er kleur en voel ik me opgeruimd.

Jij hebt wel veel te vertellen, zeg ik. Hij kijkt verbaasd. Ik heb er nog nooit over gepraat, zegt hij.

De zintuiglijke ervaringen in deze jongeman geven hem handvatten om over zijn gevoel te praten. Opgevoed met klote, gek, raar, ben je gauw uitgepraat. Zijn innerlijke landschap is erg rijk. Hij houdt niet meer op met praten.

Een nieuw spectrum heeft zich geopend.