De man die gaat begrijpen

De man is terug. De man met de vraag: Waarom ik? Waarom ik alleen? Op aanraden van mij heeft hij gesproken met zijn broers en zus. Opeens werd er over iets gesproken wat al die tijd stilzwijgend aan de kant is gelegd. Maar niet weg was. Altijd was het er, het onuitgesproken weten hoe het ging.

De man is veranderd, nu hij erover gesproken heeft. Zijn broers hebben gehuild met hem en zijn zus ook. Zij hebben verteld hoe erg zij het hebben gevonden en dat zij onder andere door het relaas van de kinderen van Ruinerwold weer somber zijn geworden. Hoe hebben zij het kunnen laten gebeuren? Maar ja, zij waren negen en zes en vijf toen zij moesten toekijken en zij konden niets doen. Zij waren kinderen.

Toen hij acht was begon het en het stopte toen hij groot genoeg werd om terug te kunnen slaan. Als tienjarige ging hij op turnen om groot en sterk te worden, zodat hij ooit zichzelf zou kunnen verdedigen.

Het heeft een helend effect gehad, de huilpartij met zijn broers en zus. Ook zij hebben geleden en zij zijn nader tot elkaar gekomen. Ik ben toch niet alleen, zegt hij. Wij hebben elkaar weer gevonden om dit met elkaar te verwerken.

Wat heb je geleerd? vraag ik hem. Mijn mond opendoen, zegt hij. Praten, delen. Ik knik naar hem, hij knikt terug. Wat een prachtig proces. Natuurlijk nog lang niet klaar. We gaan door met de consulten. Het begin is gemaakt.