Wat in mij is, mag niet naar buiten.
Vraag van lezer: Wat als ik het echt zeg?
Een jonge vrouw komt bij mij op consult. Ze heeft een vraagstuk, maar komt maar niet tot het echte onderwerp. Dit is de derde keer dat ze komt. Ze doet heel vaak haar mond open, maar zegt dan niet echt iets. Daar is ze goed in, om iets niet echt te zeggen. Ze draait, ze vermijdt.
Ik nodig haar uit, maar het komt niet. Deze keer zeg ik tegen haar: Ik denk dat dit de laatste keer moet zijn. Ze schrikt. Waarom? Omdat ik niet het idee heb dat je echt iets zegt, zeg ik tegen haar. Dus dan is het beter om onze tijd anders te gebruiken.
Maar als ik het echt zeg, dan gaat alles kapot, zegt ze. Daar geloof ik niets van, zeg ik. Zeg het eerst maar eens. Ze schuift heen en weer op de stoel. U snapt het niet, zegt ze. Zeg het eerst maar eens, daag ik haar uit. Ze hapt naar adem.
Mijn vader heeft iemand vermoord, zegt ze dan. Ze flapt het eruit. Mijn vader heeft iemand aangereden toen hij dronken was. Maar hij is niet gesnapt. Ze hebben de dader nooit gevonden, maar het was mijn vader.
Weer hapt ze naar adem. Hoe lang praat jij al niet echt? Sinds het ongeluk, zegt ze. Waarom? Ik ben zo bang dat ik dit zeg.
Dus jij bent de gevangenis van jezelf ingegaan voor je vader? Opeens valt het kwartje…
Volgende week verder.