Moeders, laat je kinderen los!

Vraag van lezer: Wanneer mag ik weg?

Er komt een eenentwintigjarige vrouw bij mij. Opgegroeid thuis alleen. Ze komt met haar moeder. De moeder maakt zich zorgen om de dochter. Als ik met de dochter wil praten, mengt de moeder zich er steeds in. Gezamenlijk sturen we de moeder weg.

Ze wil graag uit huis, maar ja, moeder wil dat niet. Ze wil dat de dochter thuis blijft wonen. De vrouw vertelt hoe graag ze in de stad wil wonen, een studentenleven wil leiden. Ik vraag waarom ze niet gaat. Ze schudt haar hoofd. Dat kan ik mijn moeder niet aandoen, zegt ze. Vertel eens? Mijn broertje is vroeg overleden, mijn moeder is heel bang dat er iets met mij gebeurt.

Hoe zou het zijn om toch te doen wat jij wilt? Ze schokschoudert. Het kan niet, zegt ze. Wil je de rest van je leven thuis wonen? vraag ik. Nee nee, zegt ze. Er zal een moment komen. Ja, dat is zo. Ben je er zelf aan toe. Dat zeker, zegt ze. Wat zal uitstellen helpen? Eigenlijk niets.

Het uur is om. De moeder komt erbij, ze doet haar dochter de jas aan, de sjaal om. Wat gebeurt hier? vraag ik. Hoe oud is deze jonge vrouw? Eenentwintig, zegt de moeder.

Inderdaad, zeg ik. Zij kan haar eigen jas aandoen en zelf beslissen of ze een sjaal om wil.

De dochter kijkt naar beneden. Het is nog niet zo ver.