Nee, jij niet!

De jongeman komt op consult. Hij kijkt mij niet recht aan, zijn hoofd afgewend praat hij en kijkt uit het raam. Hij voelt zich zo alleen. Hij werkt op een accountantskantoor, 1 jaar nu en het is niet fijn. Zijn collega’s halen vaak grapjes met hem uit, althans wat zij grapjes vinden. Ze doen zout in zijn koffie, plakken een briefje op zijn rug waar iets schunnigs op staat. Hij lacht er om als hij het vertelt. Echt leuke grapjes vraag ik. Nee, de glimlach besterft op zijn mond.

Het lijkt op vroeger, als laatste gekozen worden met gymnastiek. Nee jij niet, hoorde hij. Aan jou hebben we niks. Er glinstert een traan in zijn ooghoek wanneer hij dit vertelt. Hoe is het met je? Hij schudt zijn hoofd, niet goed zegt hij, ik heb donkere gedachten. Ik word overal afgewezen.

Wijs je jezelf ook af? Een verrassende vraag voor hem. Ehh eehh niet eerder zo gekeken en gevoeld dat hij zelf een Zelf is en dat hij zich ook verhoudt tot zich Zelf. Nee, nee ik wijs me Zelf niet af. Mooi zeg ik en knik naar hem. Hij gaat achterover zitten in de stoel, ontspant en zucht. Voel je dat? Hij knikt weer naar mij, ja, Zelf zegt hij dan. Ik wijs me zelf niet af. Nee, hij zit rechtop. Hij lacht voluit. Inderdaad! Ik vind me Zelf wel okay! Deze man ontdekt dat hij een Zelfrelatie kan aangaan, nu nog oefenen, we maken een nieuwe afspraak.