Niets ligt vast en toch wel iets

De man die komt, heeft een ander thuisland dan Nederland. Hij komt uit Venezuela en is inmiddels vier jaar in dit land. Het land van werken en weinig familiewarmte voor hem.

Wanneer zijn telefoon gaat met een Zuid-Amerikaanse ringtone begint zijn lijf als vanzelf mee te bewegen. Muziek en warmte en familie, hij mist het zo. Zijn familie is gevlucht voor de deplorabele staat waarin zijn land is gestort door politieke corruptie.

Hij vindt niet zijn geluk hier. Hij zegt: Ik moet het proberen, dit is een goed land. Maar zijn inborst en cultuur zijn zo anders. Hij wordt verscheurd vanbinnen, hij verzet zich tegen zijn verlangen.

We praten en later appen we. Hij is verhuisd naar Miami. Daar vindt hij weer grond onder zijn voeten, de taal en de vele Venezolanen die daar wonen. Half thuis zegt hij over Skype tegen mij, vlakbij: Zo jammer dat ik me niet thuis kon voelen bij jullie. Ik had het zo graag gewild.

Dan stuurt hij mij een filmpje, een patio met familie die daar is, muziek, zwoel en ik zie hem stralen. Och wat is het toch belangrijk dat we thuis zijn, bij onszelf, de anderen, wat het ook maakt dat je thuis bent. Familie, de sfeer, je Ziel in rust.

Of het nu Havelte is of Miami of Easterwierrum of Valkenburg. Alles wat ontheemd is moet naar huis.