Omdat het zo is
Vraag van lezer: Waarom kan ik het niet accepteren?
Een man komt bij mij. Hij heeft last van onrust in zichzelf. Hij kan het zelf niet verklaren en daarom komt hij voor een afspraak.
Hij zegt dat hij nooit uit zichzelf gekomen zou zijn. Zijn vrouw heeft hem min of meer gestuurd. Die vindt dat het niet goed met hem gaat. Sinds hij heeft gehoord dat er voor hem nog een broertje was geboren, die niet lang heeft geleefd, is zijn onrust begonnen. Zijn moeder heeft hem ook gezegd dat als het broertje was blijven leven, hij er waarschijnlijk niet meer gekomen was.
Sindsdien is het helemaal mis met hem. Hij piekert en denkt en analyseert, maar komt er niet uit. Ik vraag hem te vertellen wat er allemaal in hem omgaat. Er komt een brij van informatie, waarin de rode draad is dat hij zich afvraagt of hij wel mag leven. Waarom hij er is.
Wat als hij er niet was geweest, als zijn broertje was blijven leven?
Ik zeg tegen hem, dat dat scenario niet bestaat. Dat zijn moeder dat wel heeft bedacht, maar dat het niet zo is. Dat zijn moeder dat ook moet zeggen, opdat zij haar tweede gestorven kind niet vergeet. Dat zij probeert achteraf recht te doen aan haar tweede kind. Hoe kan zij dat verloochenen? Daarom moet zij dat zeggen.
Hij knikt een beetje. Maar of hij het helemaal kan vatten, dat kan ik niet peilen. Ik heb zijn naam gekregen, zegt hij dan.
Volgende week verder.