Ook ouders veranderen, vraag het ze…

De vrouw die zo graag wilde dat haar ouders trots zijn op haar. Ze is langs geweest bij haar ouders. En…?

Soms werkt het leven op een vreemde manier mee. Haar moeder voelt zich niet zo goed en ze praten een beetje over gezondheid en het komt plotseling op het onderwerp van de verslechterende gezondheid en als het niet meer zou gaan. Haar moeder pakt haar hand en kijkt haar dochter aan. Wat heb je het goed gedaan, zegt haar moeder. Je hebt het zo goed voor elkaar, jouw gezin, jouw baan, maar hoe is het eigenlijk echt met je?

De vrouw begint te huilen, vertelt dat ze toch wel overbelast is en dat ze soms zo moe is. Haar vader komt bij haar staan en zegt: Meisje toch, doe eens rustig aan, je doet het immers al zo goed. Dan vraagt ze het ze recht op de man af: Zijn jullie trots op mij? Natuurlijk! Waarom vraagt ze dat? Natuurlijk zijn ze trots op haar. Maar jullie hebben het nooit gezegd tegen mij, zegt ze.

Haar ouders kijken wat beteuterd. Ja, die dingen zeg je niet zo gemakkelijk. Haar moeder trekt haar tegen zich aan. Doe eens rustig aan meisje, niet alles hoeft zo goed. Haar mond valt open, die ouders die altijd gezegd hebben: goed doorwerken, boel voor elkaar hebben.

Haar ouders knikken. Dat was vroeger, de tijden zijn veranderd. Tijd met elkaar en iets minder hard werken is misschien ook wel fijn. De vrouw ontspant. Het is goed, haar ouders zien haar helemaal.