Op afstand is alles anders
Op naar de Bahama’s
De vrouw tegenover me zegt maar één ding: Ik moet afstand nemen, Ik moet weg, Ik wil weg. Het verstikt me allemaal. Ik krijg het benauwd van mijn eigen leven.
Ze loopt heen en weer. Ze legt uit dat ze al een hele tijd niet gelukkig is. Dat ze al een hele tijd rondloopt met het idee om ontslag te nemen. Dat ze zich afvraagt wat haar leven nu precies is.
We praten en ik vraag waar ze het liefst naartoe zou willen gaan om afstand te nemen. De Bahama’s, zegt ze. Ik vertel dat ik daar een goede psycholoog ken. Ze begint opeens te glunderen. Daar wil ik wel naartoe, zegt ze. Dat is heerlijk ver weg. Afstand kun je ook letterlijk nemen.
Ze belt me later en ze zegt dat ze contact opneemt met mijn collega op de Bahama’s. Later schrijft ze me dat ze zich meteen al een stuk beter voelt. Zelfs bij de gedachte dat ze over een tijd echt ver weg zal zijn, maakt haar zo blij.
Afstand betekent ergens van af staan. En soms kan dat even niet ver genoeg zijn. Om overzicht te krijgen, om te voelen dat jij bestaat, ook al ben je ver weg van alles. Juist om dat te voelen, dat je er ook kunt zijn zonder alles wat je gewend bent.
Ik denk dat het zomaar kan zijn dat deze vrouw echt gaat. Om even ergens ver van af te staan.