Op je zestiende voor het eerst bestaan

Een vrouw komt voor de eerste keer op consult. Ze lijkt wat verlegen en kijkt mij niet rechtstreeks aan. We beginnen het consult en ze houdt het gesprek op het niveau van koetjes en kalfjes. Wanneer ik vraag waarom ze gekomen is, hakkelt ze en begint te stotteren. Het hoge woord komt eruit. Ze is bang voor mensen. Ze maken haar ongemakkelijk.

Ze houdt haar hoofd scheef als ze met mij praat. Een teken van een niet gemakkelijk verleden. Gepest? vraag ik haar. Dan komen de waterlanders: ze is zo vreselijke gepest als kind. Door groepen achterna gezeten. Ze legt uit dat ze uit een ‘tokkie’-familie komt. Vader was alcoholist, moeder had borderline, ze is er een van vijf, en zoals het nu lijkt is zij de meest geïntegreerde in het leven.

Ze heeft op latere leeftijd het HBO gehaald en heeft een fijne baan. Maar, zegt ze, het contact met mensen blijft moeilijk. Ik stel haar voor een Integratie van Levensprocessen te doen, kijken naar degene die gepest is. Zij wordt immers vandaag niet meer gepest?

Dat klopt. Zij wordt nu niet gepest. Ze kijkt als het ware naar haar jongere ik, die zo gepest is. Wat een medelijden heeft ze met die achtjarige, die rennen moet voor haar leven. Die zo bang is voor de groepen, de mensen. Ze huilt en ze weet: Ik ben niet meer die achtjarige.

Het duurde lang, van haar achtste tot haar zestiende. Toen sloeg ze voor het eerst van zich af. Toen begon ik echt te bestaan, zegt ze.

Volgende keer meer.

Wil jij ook meedoen aan een Integratie van levensprocessen? Kom op zaterdag 6 juli naar onze Summer Intensive en maak het rond. Klik hier voor meer informatie.