De overdrive is gestopt

De man komt weer bij mij. Zijn huwelijk is over omdat hij niet meer zijn best kan doen. 28 jaar met een verslaafde vrouw. Hij ziet er wat rustiger uit, lijkt ook wat passief te zijn. Futloos hangt hij in zijn stoel.

Ik ben zo moe, zegt hij. Ik kan het niet meer opbrengen om heel hard te werken. We knikken samen. Wat gaat er nu gebeuren? Waarschijnlijk komt de pijn nu, de pijn van het verlies. De man zegt dat hij bang is, dat hij overspoeld wordt en dan weer terug zou willen.

Dat kan, zeg ik. Maar dat zal dan weer voor even zijn. Hij knikt, het besef dat het besluit in hem genomen is en dat hij daar best nog wel even omheen kan lopen maar dat het besluit al genomen is, dringt helemaal tot hem door.

Er komt iets van energie voorbij in zijn gezicht. Hij gaat wat meer rechtop zitten. Ik besef opeens dat ik nooit meer thuis zal hoeven komen en me afvragen wat ik aantref, zegt hij. Ik besef dat ik vrij zal zijn en dat dat idee me wel bevalt.

Dan zakt hij naar achteren in zijn stoel. Maar, zegt hij, heb ik wel genoeg mijn best gedaan? Had ik meer kunnen doen?

Vast wel, zeg ik, maar overleef jij het dan? Zijn hoofd gaat wat op en neer, peinzend.

Nee, ik had me bijna dood gewerkt, want dan hoefde ik niets te voelen.

We knikken naar elkaar.