Relaties, je wilt niet altijd hetzelfde meer

De man en de vrouw komen bij mij. Ze zijn al jaren bij elkaar als echtpaar. Zij voelt zich afgekeurd door hem, steeds weer. Hij snapt het niet, hij bedoelt het zo goed. Overal heeft hij een oplossing voor, als zij nu maar zo… of juist zo… zou doen, dan zou het wel goed komen. Zij zit met haar armen over elkaar en kijkt naar mij, zeker niet naar hem. Hij kijkt naar haar, maar krijgt geen contact. Zij vertelt hoeveel ze mist.  Hoe ze mist dat hij haar waardeert, voor wie ze is en niet wat ze doet. Hij snapt dat niet, zegt hij. Ik zeg toch zo vaak dat ik je lief vind. Ze snuift en gooit haar hoofd in de lucht.

Lief vinden, dat zegt hij over iedereen. Je vindt je zus ook lief! Ja dat is toch ook zo, zegt hij. Ze kijkt weer demonstratief de andere kant op. Dan barst ze uit: Wie ben ik eigenlijk voor jou? Een vrouw? Een echtgenote, zegt de man verbouwereerd, dat is toch ook zo.

Ze gooit haar armen in de lucht. Hoor je dat nu, zegt ze tegen mij. Ik ben gewoon een vrouw voor deze man. Een vrouw die wel 25 jaar het huishouden heeft gedaan. De kinderen heeft opgevoed, omdat jij altijd werkte. Een vrouw die er altijd was, ook als ze het niet wilde.

De man kijkt voor zich uit. Dit heeft hij eerder gehoord.  Waar verlang je naar? vraag ik de vrouw. Dat ik er ben, zegt ze. Dat ik besta. Ik, IK, IK, en niet een vrouw, een echtgenote.  Je bent er toch, zegt de man. Ai ai, dat was niet de beste opmerking. Hij heeft gelijk, maar het geeft haar niet wat ze nodig heeft.

Waar verlang je naar? vraag ik de man. Dat het weer gewoon is, zegt hij, zoals altijd. Zij schudt haar hoofd. Hij begrijpt er niets van, zegt ze. Dat ik IK wil zijn en niet een aanhangsel van 25 jaar huwelijk. De man kijkt niet begrijpend. Het is veranderd na 25 jaar. Het is niet meer gewoon, de vrouw heeft iets anders nodig dan wat ze 25 jaar heeft gekregen en de vraag is: Kan deze man haar dat geven?

Volgende week verder.