Samen dragen

Vraag van lezer: Doen we het goed?

Als je elkaar nodig hebt

De man van de overleden zoon komt samen met zijn vrouw. Ze komen het pad oplopen, hand in hand. Ze staan dicht bij elkaar. Hun ogen zijn meer naar binnen gekeerd dan dat ze naar buiten kijken.
We praten over hoe ze door de dagen heen komen. De dagen zijn lang. Hun zoon hebben ze begraven met een mooie dienst. Ze weten eigenlijk niet hoe het met hun gaat. Een vraag: Doen we het wel goed? Wat precies? vraag ik. Ze hebben gehoord dat veel mensen uit elkaar gaan wanneer er sprake is van diepe rouw. Daar zijn ze bang voor.
Hoe doen jullie het dan? We zijn steeds bij elkaar. We houden elkaar in de gaten. Maar is dat ook wat je nodig hebt? vraag ik. De vrouw begint snel te praten, ze wil liever de natuur in, heeft behoefte aan alleen zijn. De man zegt dat hij daar bang voor is.
Ik vertel ze iets over rouw en hoe belangrijk het is, dat op je eigen manier te doen. Dat je best je eigen manier kunt hebben, als je maar in contact blijft. Ze knikken. De man zegt dat hij het liefst alleen door de stad loopt, met veel mensen dichtbij.
Doe ’s ochtends je eigen manier, zeg ik. Dan doe je het ’s middags samen en vertel je wat je ’s ochtends hebt gevoeld. Ze knikken als schoolkinderen: twee mensen bang gemaakt door het leven.