Speelgoed op zolder

Strak in het pak komt de man van 38 jaar binnen. Ik zeg dat hij er prachtig uit ziet zo in dat mooie pak. Hij knikt, als ik mij niet aankleed in mijn pak, kan ik niet werken. Het verhaal is begonnen. Hij werkt bij een organisatie waar scoren hoog in het vaandel staat. Hij moet per dag targets halen, financiële doelen. Per dag zoveel omzet draaien. Hij was er tot voor kort goed in, nu lukt het niet. Elke dag kleedt hij zich in pak aan en schuift achter zijn computer op zolder. Daar zit hij, op zolder tussen het oude speelgoed van zijn kinderen. De racebaan, het poppenhuis, de bak met lego, hij kan er niet tegen. Hij barst in snikken uit, waar ben ik mee bezig snikt hij. Elke dag dat speelgoed, de tijd verglijdt en ik zit in mijn pak op zolder. Ik vraag hem iets uit het verleden te vertellen. Zijn vader een klassieke boer, hard werken, pech gehad, nog meer werken, het was vroeger armoedig, ze hadden wel te eten, maar de buitenwereld heeft nooit geweten hoe krap ze zaten. Zijn vader en moeder in de goede kleren altijd het dorp en de stad in. Maar thuis zagen de kleren er echt anders uit. Ik snap het pak opeens. Hij vertelt dat hij niet kan stoppen met hard werken, dat hij zo bang is voor de armoede. Het ergste? Het verdriet op het gezicht van zijn moeder, ik kon haar niet helpen toen, hij werkte als kind zich al uit de naad op de boerderij. Het hielp niet tegen het verdriet

Volgende week verder