Uitgestelde rouw laat zich niet afstellen

Een man komt binnen, een gebogen man, uiteindelijk gestuurd door zijn leidinggevende. Zij heeft aangegeven bij hem dat zij niet langer kan aanzien dat hij steeds meer levenslust verliest.

De man zucht. Daar zit hij dan. Bij een Coach, zegt hij. Niet gedacht dat hij daar ooit terecht zou kunnen komen. Ik knik. Ja, veel mensen denken dat. Veel mensen denken iets over Coaches en dat er dan iets aan je mankeert.

Ik plaag hem: Het is nog erger dan je denkt, je bent bij een Coach terechtgekomen die ook psycholoog is. Hij lacht eventjes. Ja, nog erger? Ik leg uit dat het belangrijk is dat een Coach psychologische kennis heeft en een goede opleiding hierin heeft gedaan.

Ja, dat vindt hij ook belangrijk. Hij vertelt dat hij bezig is met de afwikkeling van het overlijden van zijn zus en dat hij de afgelopen jaren dit ook gedaan heeft voor zijn andere twee zussen, die na elkaar overleden zijn. Drie overlijdens in drie jaar, hoeveel kan een mens verdragen? Ik ben nog de enige levende van ons gezin, zegt hij.

We praten verder. Ik merk op dat deze man zijn rouw uitstelt en uitstelt, omdat er steeds geen tijd is voor de verwerking.

Ik voel me ziek, zegt hij. Benje ziek? vraag ik. Nee, dat niet, maar ik voel me zo, zegt hij. Ziek van verdriet? Hij knikt, ziek van verdriet, maar er is geen tijd voor. Ik ben de enige nog, zegt hij, ik kan het niet bevatten.

We maken een nieuwe afspraak.