Van het pad raken

Ze komt weer, de vrouw, die het feit dat haar kinderen hun eigen leven zijn gaan leven, voelt als verlating. Ze komt anders binnen.
Er is beweging, zegt ze, ik ben in beweging gekomen. Ik dacht ik doe iets, ik moet iets doen wat ik niet durf.
Ze heeft zich aangemeld voor een HBO-opleiding en is naar een voorlichtingsbijeenkomst geweest.
Ze vond het doodeng, maar ze werd warm onthaald. Er waren nog meer mensen van haar leeftijd, iets jonger en zelfs eentje een maand ouder, die gingen studeren.
In tijden heeft ze niet zo gezellig koffie gedronken en ze hadden ook lol. Wat vreemd, wat gek, zegt ze. Wat bijzonder, zeg ik. Waarom is dit vreemd en gek?
Omdat ik niet gedacht had dat dit nog bestond, zegt ze. Omdat ik het pad van mijn ouders ben gaan lopen.
Iets opbouwen, verkering, trouwen, kinderen, hard werken, beetje pensioen en doodgaan.
Je bent van het pad geraakt, zeg ik lachend tegen haar. En wellicht is dat wel iets heel moois, van het pad raken.
Dan vind je zaken die je nooit had verwacht en kom je mensen tegen die anders niet op jouw pad zouden zijn gekomen.
Ze knikt. Het is allemaal nog heel bijzonder.
Ga je het ook doen? vraag ik. Ik denk het wel, zegt ze bedachtzaam. Moet je er nog over denken?
Eigenlijk niet, fluistert ze dan. Het mag nog niet hardop worden gezegd.