Voorzichtig leven helpt niet, bedrog hoort er gek genoeg bij

Hoe doe ik dit?

De man zucht als hij binnenkomt en zucht als hij gaat zitten. Het zuchten gaat nog even door. Dan zegt hij: Ik had voorzichtiger moeten zijn. Waarmee? vraag ik. Met mijn eigen hart, zegt hij. Ik heb mijn hart en ziel erin gelegd en het heeft niet geholpen. Waarin? vraag ik. In mijn werk, zegt hij. Ik ging er helemaal voor, maar het heeft niet gewerkt.

Wat is er gebeurd? vraag ik. De stekker is uit het bedrijf getrokken, de eigenaar is ermee vandoor gegaan. Zonder medeweten van de medewerkers heeft de eigenaar het bedrijf verkocht. Aan de concurrerende partij, waar altijd mee gestreden is in het verleden.

Het is een groot emotioneel bedrog voor de medewerkers en helemaal voor deze man. Iedereen zit er doorheen en het is een onbeschrijflijk gevoel. De man kan er niet mee rondkomen en hij is psychisch gebroken.

Kan dat? De man beschrijft hoe hij zich voelt. Letterlijk ziek, misselijk. Het is in mij gekropen, zegt hij en ik kan het niet uit mij krijgen. Hoe kun je zoiets doen? De eigenaar waarmee ik altijd samenwerkte, waarmee we plannen hadden gemaakt als team om het bedrijf vooruit te helpen. Hoe, hoe, hoe?

Wat een pijn, zeg ik zacht tegen hem. Dat maakt hem aan het huilen. Hij heeft nog niet gehuild sinds dit gebeurd is. Grote golven komen er en dan zucht hij opnieuw. Het lucht op. Hoe is het nu? Beter, zegt hij, terwijl hij mij met een behuild gezicht aankijkt. Dit is beter. Nooit geleerd te huilen? Nee, nooit.

Huilen is: je niet meer verschuilen.