Wat ben ik precies? 

Een jonge vrouw komt bij mij op consult. Als 28-jarige zit ze al in een burn-out. Het leven moet perfect zijn, zegt ze tegen mij.

Ik knik, inmiddels ben ik al bijna gewend aan de jonge mensen die bij mij komen en die zichzelf aan het opbranden zijn. Want er moet zoveel.

De jonge vrouw vertelt wat ze allemaal moet. Ze moet het goed doen voor haar ouders, die verwachten veel van haar.

Zij is het tweede kind van haar ouders, of eigenlijk het negende kind. Zij en haar oudere broer zijn verwekt met behulp van IVF. Haar broer is de geslaagde zesde poging en zij is het negende kind. Tussen haar en haar broer zaten nog twee pogingen, die helaas niet lukten.

Vol ernst kijkt deze jonge vrouw mij aan. Zij is een geslaagde poging, of is zij het tweede kind dat geboren werd?

Wat betekent dat voor jou? vraag ik. Dat ik mijn ouders niet kan teleurstellen, zegt ze. Ze hebben zoveel moeten doorstaan.

Ben jij daar verantwoordelijk voor? vraag ik. Ja, knikt ze. Ik moet het wel waarmaken natuurlijk, anders is hun moeite voor niets geweest.

Jouw broer? Ja, die doet alleen maar dwars, zegt ze. Die wil niets doen en maakt mijn ouders ongelukkig. Dubbele verantwoordelijkheid.

Ik knik, wat een verantwoordelijkheid. Graag wil ik deze jonge vrouw met haar moeder zien, de volgende keer.