Wat je niet hebt, kun je niet verliezen- deel II

Ons onbewuste beschermt ons soms op wonderlijke manieren.

De vrouw is er weer. Ze is veertig. Twee maanden geleden heeft haar man zijn nieuwe liefde ontmoet en deze is meteen ook zwanger van hem. De vrouw is nog steeds razend op zichzelf.
Ik vraag haar of ze ook razend is op hem. Nee, schudt ze, het is haar eigen schuld. Ze had… Ze had… Zo is het niet gegaan, zeg ik. Het zogenaamde leven dat had moeten gebeuren bestaat niet.
Ze ziet er ellendig uit, verfomfaaid door het leven. Hoe is het met kinderen krijgen in je familie? vraag ik. Zijn er veel kinderen?
Ze is verrast door de vraag. Nee, zegt ze, mijn twee zussen hebben ook geen kinderen. Mijn broer is de enige, die heeft een zoon, maar mijn broer is zelf al gestorven. En jouw moeder? vraag ik. Heeft zij broers en zussen?
Ze schudt haar hoofd. Nou ja, zegt ze. Mijn moeder had twee broers, een tweeling, die kwamen na haar, maar die zijn als baby’s gestorven. En je vader? Haar ogen worden groter en plotseling komen er dikke tranen: Hij had een broertje en een zusje, die zijn samen verdronken.
Ik zeg zachtjes tegen haar: Er is wel veel gebeurd met kinderen in jouw familie. Als je ze niet krijgt, kun je ze ook niet verliezen. De poort van diepe bewustwording zwaait langzaam open. Het stille verdriet van al die ouders in haar familie. De stilte eromheen. Nooit werd erover gesproken.
Ze begrijpt waarom het zo ingewikkeld was om erover te praten. Waarom haar zussen ook niet aan kinderen begonnen zijn. Soms is het razend fijn omdat je dan het verdriet niet hoeft te voelen.

Wil je meer leren over deze onbewuste processen op 21 november start er weer een Basis Opleiding Systemisch Werk