Zacht is Buigzaam

Voor lezers die veel hebben meegemaakt in het leven

Uitreiken is zo nodig.

Vorige week schreef ik over de verharde vrouw die mij vertelde over het verlies van haar dierbaren. Samen waren we gestrand op een vliegveld vanwege de mist. We zijn samen beland in een desolate terminal van een vliegveld, waar iedereen wat ineengedoken in hun jassen zit.

Het wordt al laat. Gelukkig word ik opgehaald door een deelnemer van een van mijn opleidingen in de Balkan.
We nemen de vrouw mee om haar af te zetten bij een kennis waar zij de nacht kan doorbrengen. Langzaam verzacht ze. Ze praat wat zachter, ze vertelt dat ze bang is in het donker.

We brengen haar tot aan de deur en wachten tot haar kennis haar komt ophalen. Opeens spreidt ze haar armen en omhelst mij, langdurig. Verzacht als ze is, zucht ze. Ze lacht opeens en zegt: Het lijkt wel een film waarin we zitten. Ze vraagt contactgegevens en zegt: Ik zal je mailen.

Of ze dat wel of niet doet: de uitreiking die plaatsvindt, is wonderbaarlijk. Zacht worden is gevaarlijk als je zo veel verdriet hebt, hard worden lijkt de oplossing. Zacht geworden verdriet is buigbaar, is leefbaar. Hard geworden verdriet is erg onbuigzaam.

Als je doorgaat met leven na veel verdriet, is het uitreiken naar jezelf en naar anderen nodig om het te overleven.

We hebben elkaar nodig, in goede en in slechte tijden in het leven.