Zo ver weg, zo nabij

Het leven als proces

Gisteren was ik in Vancouver en gaf daar een training over Systemisch Werk.

Wij leven ons hele leven in systemen. Een familiesysteem waarin wij geboren worden. Dat kunnen we zelf niet kiezen, als baby word je geboren in jouw familie. Daar heb je het mee te doen, je hele leven lang. Tot in de eeuwigheid hoor je bij jouw familie.

Vanzelfsprekend. Maar als je er echt even over nadenkt en voelt, is dat heel bijzonder. Het is de enige plek in ons leven die altijd zeker is. Familie blijft altijd familie.

In Vancouver hoorde ik in een lezing een Indiaanse vrouw spreken over haar familie. Het verdriet over haar moeder die als kind bij haar Indiaanse ouders werd weggehaald door missionarissen om op een katholieke school zes jaar lang zonder haar ouders te worden onderwezen. Hoe haar moeder nooit heeft ervaren hoe het voelde om een moeder te hebben.

Deze vrouw vertelde over haar eigen dochter en hoe ze een moeder is, maar ook hoe ze dat zelf moest ontdekken. Ze was immers opgevoed door een moeder die niet wist wat een moeder was.

Het lijkt ver weg. Ook wij hebben dingen die wij niet in onze familie geleerd hebben. Als liefhebben en houden van moeilijk was in jouw familie, dan doe jij óf krampachtig je best óf het is niet gemakkelijk om het te voelen. Wij leren ons hele leven lang. Het leven is een proces.

(foto: Capilano Bridge, Vancouver)