Zonder kinderen, toch een kind

Zonder kinderen, toch een kind.

Vraag; ik voel me zo verantwoordelijk

De juiste plek.

Een jonge vrouw komt bij mij. Ze vertelt dat ze burnoutachtige verschijnselen heeft. Als ik haar vraag hoe dat komt, zucht ze. Ze vertelt dat ze uit een familie komt die weinig contact heeft. Ze woont op kamers maar is vaker bij haar moeder dan op haar eigen kamer. Want zegt ze, mijn moeder is zo ongelukkig. Sinds de scheiding van mijn ouders is mijn moeder alleen, mijn vader had snel een andere relatie. Ondanks dat houden mijn ouders nog ontzettend veel van elkaar en willen ze wel weer samen, maar durven dat niet. Want het huwelijk was niet geweldig, toch houden ze van elkaar. Hoe vaak praten ze daarover met jouw vraag ik. O elke dag praat mijn moeder daarover en ook mijn vader spreek ik daar zeker elke week over zegt ze. Ben je hun counselor, hun therapeut aan het worden vraag ik de 19^e jarige. Daar lijkt het wel op zegt ze. Maar als ik wat wil bespreken dan kunnen ze beiden eigenlijk niet luisteren. Weer zucht ze. Je zit op de verkeerde plek zeg ik. Je bent de ouder van jouw ouders aan het worden. jij moet steun en aandacht ontvangen, niet alleen jouw ouders. Maar wie moet het dan doen zegt ze, ik weet precies waar het over gaat. Inderdaad maar er verandert niets zeg ik. Hoe lang praat je al met ze? Al vanaf mijn 8^e zegt ze. Jouw plek is het kind zijn, niet de therapeut. Terug naar je kamer, leef je leven en ga naar je ouders als je ouders nodig hebt. Jouw ouders moeten zelf investeren in gesprekken of het wordt niets zeg ik.