De zorginstelling is geen client!

De zorginstelling is geen cliënt!

Ze zijn er weer, de twee vrouwen die in de Zorg werken. Ze hebben nagedacht en gevoeld over ons eerste gesprek. Hoe doen we het dan? vragen ze me. Hoe zorgen we nu beter voor onszelf?

Soms weet je het wel, maar je weet niet hoe je het moet veranderen. De verandering is het gemakkelijkst als je begint met jezelf, want ook wijzelf zitten vaak vast in gedachtepatronen en onbewuste repeterende bewegingen in onszelf. Ik vraag naar wat hun overtuigingen zijn over zorgen. De een zegt meteen: Je bent er voor de ander. De andere vrouw knikt, inderdaad, zegt ze: Je moet er voor de ander zijn.

Daar begint dus meteen al een vraagstuk in de zorg: voor welke ander ben je er? Voor de zorginstelling of voor de cliënten? De cliënten natuurlijk. De zorginstelling is maar een bijzaak.

Is dat zo? Wie bepaalt het beleid en de werkdruk? Ja, de zorginstelling. Als je er voor twee anderen bent, instelling en cliënten, wat blijft er dan nog voor jezelf over?

We proberen de nieuwe overtuiging: Je bent er voor de ander en voor jezelf. Vreemd hoor, zo hebben ze dat niet geleerd. Wat voel je dan als je over jezelf nadenkt? Daar gaat het niet over, zegt de een, het gaat erom dat je de ander moet helpen.

Ook de zorginstelling? Moet die geholpen worden? Dat vinden ze een lastige vraag. Of werk je daarvoor en is er geen sprake van een hulpvraag? De patronen in deze vrouwen zijn die van helpen en zorgen. De zorginstelling heeft een zakelijke aanpak, daar gaat het niet over helpen en zorgen, daar gaat het over voortbestaan, cijfers en resultaten. Twee werelden die elkaar niet helemaal raken.

De vrouwen beseffen dat ze anders moeten gaan denken: De zorginstelling is geen cliënt! Je bent er voor jezelf en voor de ander. Wennen is het. Dat je er zelf ook toe doet! Je weet het wel, maar je doet het anders.

Lees hier meer over onze training Overeind blijven in de Zorg