Ik huil om mijn perenboom

Vraag client: hoe verbind ik mij opnieuw met mensen?

Sla toedekken tegen de vorst.

Ik kon wel huilen toen mijn perenboom niet in de verhuiswagen paste zegt de man. Hij vertelt dat hij zijn sla toedekt tegen de vorst, de zwakke blaadjes beschermend. En mensen vraag ik hem. Hij haalt zijn schouders op, ach mensen zegt hij, ik weet het niet. Zolang ze maar niet te dichtbij mij komen. Ik help ze graag maar verder heb je er niet zoveel aan. Wat is er gebeurd in je leven vraag ik hem.

Hij kijkt naar beneden, zijn gezicht wordt bleker, hij opent zijn mond, sluit hem dan weer. Er valt een dikke stilte. Ik wacht af. Deze man moet ik niet haasten anders gaat hij ook met mij uit de verbinding.

Hij schuift heen en weer met zijn voeten. Hij kijkt hij op, wil wat zeggen. Weer komt er geen geluid. Plotseling komen de woorden als golven uit hem. Ik ben gescheiden zegt hij, ik wist tot die tijd niet dat mensen elkaar zoveel pijn kunnen doen. Mijn vrouw werd verliefd op een ander en heeft alles meengenomen, mijn kinderen, mijn geld, alsof ik niet meer bestond. Diep geraakt in mijn argeloosheid, mijn open aanwezigheid ben ik verloren. Hij stopt met praten. Deze man die zo houdt van natuur maar niet van mensen. Trauma’s noemen we dat, momenten in het leven die inslaan als een bom. De scherven blijven liggen en hopelijk worden ze ooit weer een geheel.